Rozdział 14

Ona nic dla mnie nie znaczy

-Co?-moje oczy natychmiast się powiększyły. A moje serce pękło na miliard malutkich kawałeczków.
-Daj spokój,przecież wiesz. Po prostu nie wiem czy umiałbym Ci znowu zaufać. Spójrzmy prawdzie w oczy,zdradziłaś mnie.-syknął.
-Bardzo tego żałuje.-pisnęłam.
-Daj nam szanse,proszę.-powiedziałam.
-Obiecuję już nigdy tego nie zrobić,tylko nie odchodź.-zanosiłam się z płaczu.
-Cicho,już.-powiedział po czym mnie przytulił.
-Wiem,że to nie miało dla Ciebie większego znaczenia już od początku. Po prostu chciałem zobaczyć czy będziesz walczyć.-powiedział głaskając  mnie po włosach.
-Słucham? Jesteś nienormalny.-odskoczyłam od niego.
-Ale i tak mnie kochasz.-powiedział i złączył nasze usta w namiętnym pocałunku.
-Jasne,wariacie.-uśmiechnęłam się po skończonej pieszczocie. Kamień spadł mi z serca.
-Skoro i tak tu sobie siedzimy to dam Ci prezent.-powiedział i sięgnął do kieszeni po  nieduże czerwone pudełko. O kurde,dwa pierścionki jednego dnia? Brawo.
-Ależ proszę.-uśmiechnął się podając mi najprawdopodobniej pierścionek.Gdy otworzyłam pudełko moim oczom ukazał się złoty naszyjnik z sercem.
-Ty i ja..-przeczytałam co pisało na przodzie.
-Na zawsze razem.-dodałam czytając napis z tyłu.
-Dziękuję,jest prześliczny!-pisnęłam i uwiesiłam mu się na szyję.
-A tu proszę,zabieram Cie do Paryża,słonko.-cmoknął mnie w policzek podając bilety lotnicze.
-Słucham?-zdziwiłam się.
-Słyszałaś,maleńka.-uśmiechnął się.
-To...To jest za dużo,Niall. Nie mogę tego przyjąć...-wahałam się.
-To jest prezent,obrażę się.-powiedział.
-Nie chcę,żebyś wydawał na mnie tyle kasy.-powiedziałam krzyżując ręce na piersi.
-Po prostu to weź.-wywrócił oczami z lekkim uśmiechem.
-N-nie.-lekko się zaśmiałam. 
-Katy,do cholery. To jest prezent,rozumiesz? Czego Ty się boisz? To nie gryzie,naprawdę.-powiedział głaskając mnie po ramieniu.
-Nie chcę,żebyś myślał,że jestem z Tobą dla pieniędzy. Nie chcę,żeby te Twoje wszystkie fa...
-Nie obchodzi mnie co myślą o nas moje fanki.Liczy się to co my czujemy. Kochasz mnie,doskonale to wiem.-przerwał mi podając bilety. Chwilę stałam jak wyryta zastanawiając się jak mam się zachować. Nagle zadzwonił mój telefon.
-Halo? -odebrałam.
-Wszystkiego Najlepszego,córciu.-usłyszałam przesłodzony głos jakiejś kobiety.
Co do cholery?!
-Przepraszam Panią,ale to jakaś pomyłka.-mruknęłam.
-Nie,nie. To ja,mama.-powiedziała wesoło.
-Mama?!-powtórzyłam na co Niall lekko zbladł.
-Jak spędzasz urodziny,kochana?-spytała.
-Przepraszam? Kim Pani jest,żeby uważać się za moją matkę?!-wybuchłam.
-Jestem Twoją matką,wróciłam zza granicy,żeby zacząć nowe życie. Z tobą,kochanie.-powiedziała ciepło.
-Słucham?! To chyba jakieś żarty. -parsknęłam.
-Uspokój się,gniew nie służy dla nikogo.-powiedziała spokojnie.
-Proszę nie zawracać mi głowy jakimiś bzdurami.-fuknęłam.
-Kate,nie tak Cie ojciec wychował.-pouczyła mnie.
-Że co,proszę? Jeszcze masz czelność do mnie dzwonić? Ojciec mnie wychował? Nie wiesz jak mnie wychowywał?-krzyknęłam
-Spokojnie. Uspokój się Kate.-mówi poważnie.
-Gdzie byłaś przez te wszystkie lata? No,gdzie? Sama od niego uciekłaś zostawiając mnie.Jesteś okrutna,nawet nie wiesz jak mnie krzywdził!-krzyknęłam.
-Doskonale wiem,sama przez to przechodziłam. To mnie przerosło,musiałam coś zrobić...-jej głos posmutniał.
-Aha,i postanowiłaś zostawić mnie na pastwę losu!-fuknęłam i się rozłączyłam. Czułam jak po moich policzkach spływają łzy. Niemalże natychmiastowo opadłam w ramiona Niall'a.
-Kto to był?-spytał.
-Nie wiem.-westchnęłam.
-Może opowiesz mi w końcu o swoich rodzicach...-powiedział łagodnie.
-Niee.-bąknęłam. Oczy blondyna nagle przybrały bardziej ciemną barwę. Z doświadczenia mogę wywnioskować,że jest zmartwiony.
-W porządku.-mówi po chwili.
-Idę na dół.- blado się uśmiecham i wychodzę z sypialni. Tak jak mówiłam,kieruję się w stronę salonu. Mój wzrok przykuła  śliczna wysoka blondynka. Stanęłam i zaczęłam się jej bacznie przyglądać. Raptownie wszelkie wskazówki i informacje dotarły do mojego mózgu.
-Hej,kochana.-dziewczyna pocałowała mnie w policzek.Jestem oszołomiona. Miley całuje mój policzek. Tak,ta Miley. Na samą myśl o jej obecności w tym domu ogarnia mnie niesamowita ekscytacja.
-Wszystkiego Naj.-uśmiechnęła się.
-D-dziękuję.-powiedziałam próbując wyglądać w miarę naturalnie.
-Zaraz wchodzę na scenę,mam nadzieję,że Ci się spodoba. Harry zrobił naprawdę wszystko,żeby mnie ściągnąć.-mówiła ciągle się miło uśmiechając. -Nawet pokłócił się z moim menadżerem.-zaśmiała się.
-No,ale w końcu,kto nie chciałby wpaść na imprezę urodzinową pani Styles?-dodała śmiejąc się.
-Słucham? Styles?-lekko się zaśmiałam.
-Twój chłopak,prawda?-zmarszczyła brwi.
-Nie,nie. To tylko przyjaciel.-wyjaśniłam.
Nie rozumiem dlaczego niektórzy ludzie uważają nas za parę?

-Jestem z Niall'em,nie z Harry'm.-wytłumaczyłam lekko się uśmiechając.
-Ohh. To ja idę sa scenę...-lekko się zmieszała i znikła mi z oczu,co najdziwniejsze wcale nie weszła na scenę. Zaczęłam się rozglądać,może powinnam pogadać z Carls?
Obeszłam calusieńki dom dookoła i nic. Pewnie siedzi w swoim pokoju. Niepewnie zaczęłam pokonywać schody zbliżając się do smutnej blondynki. Co ja jej właściwie powiem ? "Przepraszam,kochanie. Niechcący wepchnęłam Twojemu chłopakowi język do ust" Jestem żałosna. Gdy dotarłam już do mojego byłego pokoju usłyszałam czyjeś  głosy.
-Nie złość się na nią,to naprawdę moja wina.-powiedział Harry.
-Bronisz jej? Po prostu ją kochasz.- zapłakała Caroline.
-Nie,skarbie.-powiedział czule.
-Nie mów tak do mnie.-warknęła.
-Spójrz na mnie.Ona nic dla mnie nie znaczy,zrozum. To Ty  jesteś najważniejsza,kocham tylko Ciebie.-powiedział.
Słucham? Nie rozumiem... A jego słowa? "To było coś cudownego,proszę nie udawajmy,że się nic nie stało."
"Ona nic dla mnie nie znaczy,ona nic dla mnie nie znaczy" Te słowa huczą mi w głowie. Ohh,więc naprawdę nic już dla Ciebie nie znaczę?

Czytasz=komentujesz

Jeśli chcesz być informowana o nowych rozdziałach napisz w komentarzu swoją nazwę z Twittera.